Lęk i obawy obejmują strach przed utratą ciąży, zwłaszcza w pierwszym trymestrze, oraz obawy o zdrowie dziecka i możliwe komplikacje okołoporodowe. 

Częste monitorowanie stanu zdrowia może działać zarówno uspokajająco, jak i generować dodatkowy stres. Przetwarzanie doświadczeń z niepłodności bywa trudne – długotrwała walka z nią może pozostawić emocjonalne „blizny” w postaci obniżonego poczucia własnej wartości, lęku przed przyszłością lub trudności w pełnym cieszeniu się ciążą. Wspomnienia wcześniejszych poronień lub niepowodzeń w leczeniu mogą powracać, wpływając na emocjonalne doświadczenie ciąży. 

Relacje z otoczeniem także mogą ulec zmianie – rodzice często czują się niezrozumiani przez osoby, które nie doświadczyły podobnej drogi, a czasem pojawia się potrzeba zachowania ciąży w tajemnicy, szczególnie na jej wczesnym etapie, z obawy przed presją społeczną lub trudnymi pytaniami. 

Presja związana z idealizacją ciąży może być dodatkowym wyzwaniem – długotrwałe starania sprawiają, że ciąża bywa postrzegana jako „cud”, co zwiększa oczekiwania wobec jej przebiegu. W efekcie każda trudność czy komplikacja może być szczególnie trudna do zaakceptowania.